In Nederland stijgt het aantal mensen met een burn-out of depressie. Het is inmiddels een maatschappelijk probleem geworden wat ons allemaal aangaat.
Goed -> beter -> best
De prestatiedruk is enorm, met onzekerheid, faalangst en keuzestress tot gevolg. Dit kan zo zwaar op mensen drukken dat ze er ziek van worden. Stress heeft grote gevolgen op ons geestelijke en lichamelijke welzijn. Op sociale media zien we doorgaans de mooie kanten van het leven. De onwenselijke kanten van het bestaan waar we dagelijks mee te maken hebben wordt liever niet getoond. Daardoor staan we onszelf steeds minder fouten toe, perfectionisme lijkt de norm.
We kunnen best wat milder voor onszelf zijn en fouten toestaan (waar we dan eventueel van kunnen leren). Als iets niet helemaal goed gaat, of zelfs compleet mislukt, betekent dat niet dat je zelf helemaal mislukt bent. En een misser is wat anders dan falen. Je kan niet altijd de perfecte partner, ouder, vriend | vriendin, broer | zus, zoon | dochter, collega zijn. Hoeveel ballen kunnen we hooghouden?
Schrijfster Jodi Picoult zegt hierover: “Je houdt niet van iemand omdat ze perfect zijn, je houdt van ze ondanks het feit dat ze niet perfect zijn.”
Perfectionisme ontwikkelt zich vaak door omgevingsfactoren als;
– een gevoel van eigenwaarde wat afhankelijk is van complimenten van anderen
– een autoritaire opvoeding (goedkeuring van ouders, zelf geen beslissingen nemen)
– onvermogen om even succesvol te zijn als een succesvolle omgeving
– bewustzijn van competitieve maatschappij
– een lage tolerantie voor mislukkingen
Het maakt ons niet gelukkig. De maatschappij lijkt mislukkingen niet te accepteren, succes is het ware geluk. Of denken we dat alleen maar zelf?
Omarmen van imperfectie is soms lastig: hulp vragen, de lat lager leggen, loslaten van gestelde doelen… Het levert vaak veel op! Je bent relaxter, meer in contact met je omgeving en wellicht is het resultaat ook nog eens beter.